ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္းသုိ႕ေရႊ႕ေျပာင္းျခင္း

            သထံုကိုအေနာ္ရထာ တုိက္ခုိက္ေအာင္ျမင္၍ မႏုဟာမင္းကိုဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သထံုတြင္အုပ္ခ်ဳပ္သူ ကင္းမဲ့လ်က္ရွိ၏။ သထံုျပည္ႀကီးမွာလည္း၀ါးအစည္းေျပသကဲ့သုိ႕ရွိေန၏။ သထံုျပည္တြင္ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕က လည္း မိမိတုိ႕အႏွစ္ႏွစ္အလလေနထိုင္ခဲ့ေသာ ထီးနန္းလည္းက်ဆံုးၿပီ၊ သာသနာလည္းကြယ္ပၿပီ၊ အားကိုးရာမဲ့ၿပီဟုဆုိလ်က္ သထံုျပည္မွ အုပ္စုကိုးစု ခြဲ၍ စြန္႕ခြာထြက္လာၾကသည္။

            အုပ္စုတစ္စုမွာ“ေမာ္ေထာေဖာ ” ေခၚ စာေဟာဆရာႀကီးကဦးေဆာင္၍ ပခုကၠဴအေနာက္ဘက္တြင္ ေနရာသစ္အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေန ထုိင္သည္ဟုဆုိေလသည္။ ယင္းတုိ႕မွာ“ ေတာင္သား ”လူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္ ယေန႕တုိင္ထင္ရွားေနေပသည္။ ပအုိ၀္းတုိ႕က ေတာင္သားလူမ်ဳိးမ်ား သည္ မိမိတုိ႕ႏွင့္တစ္ႏြယ္တည္းဟုယူဆေနၾကသည္။ က်န္အုပ္စုရွစ္စုအနက္ စစ္ေတာင္ျမစ္၀ွမ္းအထက္ပိုင္းႏွင့္ ရွမ္းကုန္ျပင္ျမင့္သုိ႕ေရာက္ရွိ လာေသာအုပ္စုမွာ သံုးစုထက္မနည္းဟုယူဆရေလသည္။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းတြင္ ယေန႕တုိင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနထုိင္လ်က္ရွိၾကသည္။ စာေဟာဆရာ “ ေမာ္ေတာဖာ ” က ၫႊန္ျပသျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္စပ္တြင္လည္းေကာင္း၊ ထုိင္းနယ္စပ္တြင္လည္းေကာင္းေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္ဟုဆုိသည္။

            ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕၊ ဘ႑ာေငြတုိက္ အမတ္ေထာက္ ဦးၿငိမ္းေရးသားေသာ ေညာင္ေရႊနယ္သမုိင္းႏွင့္ ေစာ္ဘြားႀကီးဆာေစာေမာင္၏ အတၳဳပၸတၱိတြင္ -

            “ ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕သည္ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္အတြင္းသုိ႕ေရာက္ရွိေနသည္မွာ သထံုမႏူဟာမင္းကိုအေနာ္ရထာမင္းေစာတုိက္ခုိက္ ဖ်က္ ဆီး စဥ္ကာလက နယ္ပယ္နီးစပ္ျဖစ္၍ လာေရာက္ေနထုိင္ၾကသည္အစျဖစ္ေၾကာင္း ” ဟုေရးသားေဖာ္ျပထားသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ထုိ႕ျပင္ အင္းေလးဟဲယာရြာမ ေက်ာင္းနီေက်ာင္းတုိက္ဂိုဏ္းအုပ္ဆရာေတာ္ႀကီးဦးေသာဘိတ၏ “ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသမုိင္းႏွင့္ ရွမ္းျပည္ ရာဇ၀င္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ (စာမ်က္ႏွာ ၉၅) တြင္ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕သည္ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းသို႕လာေရာက္ေနထုိင္ၾကသည္မွာ သု၀ဏၰဘု မၼိသထံု မႏူဟာမင္းျမတ္ကို ပုဂံအေနာ္ရထား မင္းေစာက တုိက္ခုိက္၍ မႏူဟာဘုရင္မင္းျမတ္စစ္ရံႈးေသာအခါ (ေတာင္သူ) ေတာခလာေသာ ေၾကာင့္ ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕ အႏြဲ႕အျပားျပန္႕ပြား၍ကေမၺာဇတြင္ေနထုိင္ၾကကုန္၏။ ” ဟုေဖာ္ျပထားသည္ကိုေတြ႕ရေသး၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေတာင္သူေခၚ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ သထံုျပည္မွထြက္ခြာလာရာတြင္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္းတြင္ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကေၾကာင္းသိႏုိင္ ေပသည္။

            သထံုျပည္မွ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းသို႕ သာသနာသကၠရာဇ္ ၁၆၀၆ ခု၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၄၂၄ ခုတြင္ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းကုန္ျပင္ျမင့္သုိ႕ေရာက္လာသူမ်ားအနက္ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္တုိ႕သည္ “ လြယ္စန္းရြာ ” သို႕ေရာက္ရွိသြားၾက၏။ အခ်ဳိ႕ သည္ ပေလာင္နယ္သုိ႕လည္းေကာင္း၊ ရေသ့မ်ဳိးတုိ႕သည္ဟုိပုန္းၿမိဳ႕နယ္ “ ေစာင္းအြန္ရြာ ” သို႕လည္းေကာင္းေရာက္ရွိသြားၾက၏။ ေစာင္းအြန္ ရြာတြင္ ရေသ့တုိ႕ေနထုိင္ခဲ့ေသာဂူမ်ားယေန႕တုိင္ရွိေနေသး၏။

            သထံုျပည္မွအတူတူထြက္ခြာလာၾကေသာ္လည္း ရွမ္းကုန္ျပင္ျမင့္သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ တစ္အုပ္စုစီေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ “ လြယ္စန္း” ရြာသို႕ေရာက္ေသာအခါ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္တုိ႕သည္ လြယ္စန္း၌ေျမၾသဇာမေကာင္းမြန္သျဖင့္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာေဒသကို ေရႊ႕ေျပာင္းရွာေဖြ ၾကျပန္ရာဆီဆုိင္ၿမိဳ႕သို႕ေရာက္ရွိလာၾက၏။ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕၌ေျမၾသဇာေကာင္းမြန္သျဖင့္ မင္းမ်ဳိးမင္းႏြယ္တုိ႕အနက္ ခြန္ေမာင္သာႏွင့္ ခြန္ေမာင္ႏုိင္ ဦးစီးၿပီး ၎ေဒသတြင္အတည္တက်ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ သထံုျပည္ကိုသတိရေစျခင္းငွာ သထံုၿမိဳ႕ ေရႊစာရံဘုရားအနီးမွယူေဆာင္ခဲ့ေသာ ေျမကိုးထမ္းႏွင့္ ေရကိုးထမ္းသယ္ယူေလာင္းခ်၍ “ သထံုေလး ” ေခၚ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္ခဲ့ၾကေလသည္။

            (Shan  State  and  Karenni  List  of  Chiefs  and  Leading  Families) စာအုပ္တြင္ -

            “ သထံု ” သည္ ေအာက္ျမန္မာျပည္တြင္ေနထုိင္ၾကေသာ ေတာင္သူလူမ်ဳိးမ်ားက ၁၇၈၁ ခုႏွစ္တြင္ လာေရာက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ျပည္နယ္မ်ားမေပၚခင္ကပင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ယခုအခါတြင္ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕သည္ လူဦးေရအားျဖင့္ အေတာ္မ်ားေနေလၿပီ။ ယခုအခါ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ သထံု(ဆီဆုိင္) သည္ ေတာင္သူလူမ်ဳိးမ်ား၏ အေျခစုိက္ေနထုိင္ရာ ေဒသျဖစ္ေနေလၿပီ။

            သထံုကို ပထမဦးဆံုးအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အႀကီးအကဲမွာ ခြန္စမူျဖစ္သည္။ ခြန္စမူသည္ ေအာက္ျမန္မာျပည္ သထံုဇာတိျဖစ္၏။ ခြန္စမူသည္ အေျမာ္အျမင္ရွိသူျဖစ္ၿပီး ေတာင္သူလူမ်ဳိးမ်ားကို ဦးေဆာင္ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္။ ၁၇၈၁ ခုႏွစ္တြင္သထံုေဒသ၌ ရြာတစ္ရြာ တည္ေထာင္၍ အေျခစုိက္ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ခြန္စမူလက္ထက္တြင္ သထံုေဒသကို သူကိုယ္တုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီး သထံုအမည္ (ရွမ္းသထံု) ကို ဘုိးေတာ္ဘုရား၏ အမိန္႕ျဖင့္ေပးခဲ့သည္။ ခြန္စမူမ်ဳိးဆက္သည္ သထံုနယ္ကို ၁၈၃၉ ခုႏွစ္အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထုိ႕ေနာက္ခြန္ေက်ာ္ေလးက ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ခြန္ေက်ာ္ေလး၏ ေျမးျဖစ္သူ ခြန္ေလာလုပ္ႀကံခံရသည္။ လူသတ္သမားကို သူ၏ဦးေလးျဖစ္သူ ခြန္ေမာင္ကလက္ရဖမ္းဆီးခဲ့သည္ ဟုေဖာ္ျပထားေလသည္။

            ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ဟု ယေန႕တုိင္ေခၚေ၀ၚေနျခင္းမွာ ထုိေဒသတြင္ သစ္ေစးပင္ရွိ၏။ သစ္ေစးပင္ကို ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕က “ သီးပင္ ” ဟုေခၚသည္။ ထုိသစ္ေစးပင္တြင္ အေပါက္ရွိ၏။ ထုိသစ္ေစးပင္၏ အေပါက္တြင္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတစ္လံုးကိုေတြ႕၏။ ေက်ာက္မ်က္ရတ နာကို ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕က “ သိင္ ” ဟုေခၚသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိေဒသကုိ “ သိသိင္ ” (သစ္ေစးပင္ထဲတြင္ေက်ာက္မ်က္ရတနာကို ေတြ႕ေသာၿမိဳ႕) ဟုေခၚ၏။ သစ္ေစးပင္ထဲတြင္ေတြ႕ရွိေသာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာကို ဌာပနာၿပီးေစတီတစ္ဆူကိုတည္ထားကိုးကြယ္ခဲ့သည္။ ထုိေဒသကို “ သိသိင္ ” ဟုေခၚတြင္ၿပီး အတည္တက်ေနထုိင္ခဲ့ၾကသည္။ (သ) ကို ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕က (စ) ဟုဖတ္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ သိသိင္ (စိစုိင္) ဟုေခၚရာမွ ေနာင္ေသာအခါတြင္ ဆီဆုိင္ဟူ၍ ျဖစ္လာေလသည္။ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕က ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကို “ သထံုေပ ” (သထံုကေလး) ဟုေခၚၿပီး ေအာက္ျမန္မာျပည္တြင္ရွိေသာ သု၀ဏၰဘုမၼိသထံုျပည္ကိုမူ “ သထံုတန္ ” (သထံုႀကီး) ဟု ယေန႕တုိင္ေခၚေ၀ၚေန ၾကသည္။

            ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းသို႕ပုဂံေခတ္လယ္ေလာက္တြင္ ၀င္ေရာက္ေနထုိင္ခဲ့ဟန္တူ၏။ ယခုအခါရွမ္း ျပည္နယ္တြင္ ဒုတိယလူဦးေရအမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခ်စ္ၾကည္စြာေနထုိင္ဆက္ဆံခဲ့၏။ “ တမူးရလုိ႕ တပဲလွဴ၊ ဒုိ႕ရွမ္းေတာင္သူ ( ပအုိ၀္း) တူႏုိင္ရုိးလား ” ဟုပင္ သံခ်ပ္ထုိးသီဆုိခဲ့ၾကသည္။ ရွမ္းတုိင္းရင္းသားႏွင့္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားကိုလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး တည္းသဖြယ္ ေပါင္းစပ္၍ “ ရွမ္းပအုိ၀္း” လူမ်ဳိးဟုပင္ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲလာခဲ့ၾကသည္။

ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္ျခင္း

            သထံုကေလးေခၚ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကို ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတည္ေထာင္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍၊ တစ္ခါကဆီဆုိင္ၿမိဳ႕စားျဖစ္ခဲ့ ေသာ စ၀္ခြန္ၾကည္၏မွတ္တမ္းမွေဖာ္ျပလုိပါသည္။

            ရွမ္းဘာသာျဖင့္ “ ဆထံုး ” ေခၚ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ “ သထံု ” မည္ေသာဤသထံုသည္ျမန္မာျပည္တနသၤာရီသထံုမွ ပအုိ၀္း လူမ်ဳိးတုိ႕သည္ ေအာက္ျမန္မာျပည္ရွိ သထံုျပည္ပ်က္စီးၿပီးေနာက္ လာေရာက္ေနထုိင္ၾကေသာ ပထမရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ျမန္မာ ျပည္မွ သထံုျပည္ကိုအေနာ္ရထာ မင္းေစာတုိက္၍ ပ်က္စီးၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ၾကမွလာေရာက္ေနထုိင္သည္ကိုကား မွတ္တမ္းမ်ားမရွိ ေတာ့သည္ျဖစ္၍ မသိေတာ့ေခ်။

            ျမန္မာျပည္ သထံုမွလာေရာက္၍ ေရွးဦးစြာပအုိ၀္းတုိ႕ ေနထုိင္ၾကေသာ ကရင္ဘာသာျဖင့္ “ ဆရီေဒါ့ ” ေခၚ၊ ယခုလြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွ ေျမာက္ ယခု သထံု (ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕)ႏွင့္ ဘန္းယဥ္နယ္စပ္ထိႏွင့္ တစ္ဘက္ေခ်ာင္းမွ အေရွ႕ေမာက္မယ္နယ္ရွိ တထူးႀကီးအေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းအတြင္းရွိ ဧရိယာရပ္ကြက္သည္ ထုိအခါ၌ကရင္နီႏွင့္ ရွမ္းတုိ႕၏စပ္ၾကားရွိ ကရင္ႏွင့္ရွမ္းတုိ႕ႏွစ္ဦးစလံုး လံုၿခံဳစြာ မေနႏုိင္ေသာေျမ ကြက္ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ ရွမ္းႏွင့္ကရင္တုိ႕လံုၿခံဳစြာ မေန၀ံ့ေသာေျမကြက္ပမာရွိေသာ ရပ္ကြက္တြင္ ပအုိ၀္းမ်ား လာေရာက္ေနထုိင္သည့္အခါ က်မွသာလွ်င္ ၎လူမ်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးတုိ႕သည္ ခါတုိင္းထက္ တုိက္ခုိက္ၾကျခင္းနည္းပါးသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

            ထုိအခါယြန္းရွမ္းမ်ားသည္ ဤသထံု (ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕) မည္ေသာ ေဒသတုိ႕ကို အုပ္စုိးလႊမ္းမုိးလ်က္ရွိသည္ျဖစ္၍ျမန္မာပုိင္မ်ားမဟုတ္ ေသးေခ်။ ေအာက္ျမန္မာျပည္သထံုသို႕ ျမန္မာမင္းမ်ား ေရာက္ရွိသည့္အခါတုိင္းရင္းသားျဖစ္ေသာလူမ်ဳိးမ်ားအေၾကာင္းကို စစ္ေဆးေမးျမန္း လွ်င္ မရွိေတာ့ေၾကာင္းသိရွိ၍ ယြန္းရွမ္းပိုင္ျဖစ္ေသာ ဤသထံုမမည္ေသးသည့္ ဤရပ္ကြက္သို႕ လူမ်ားေစလႊတ္ေခၚေဆာင္ေစသည္။ အေၾကာင္းမသင့္ၾကသျဖင့္ အေခၚလႊတ္ေသာ မင္းေစတုိ႕အားလက္ေဆာင္မ်ားေပးၿပီး “ မေတြ႕ဘူး ” ဟုသာျမန္မာဘုရင္ကိုေလွ်ာက္ၾကားၾက ရန္မွာၾကားၿပီး လြတ္လပ္စြာေနထုိင္ခဲ့ေလသည္။

            ထုိသုိ႕ျမန္မာမင္းေစႏွင့္ ေတာင္သူလူႀကီးမ်ားတုိ႕ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာၾက၍ “ မေတြ႕ဘူး ” ဟုေျပာရန္ မွာၾကားေသာ ေနရာကိုယခု သထံုနယ္အတြင္း ဆီဆုိင္အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ရွိ “ ေတြ႕ပု ” ဆုိေသာေနရာသည္ အထင္အရွားရွိပါသည္။ ကာလေရႊ႕ေလ်ာလာ၍ ၎ျမန္မာ အေခၚမွ ပအုိ၀္းအေခၚသို႕ တစ္စတစ္စသက္ေျပာင္းလာျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း “ ေတြ႕ဘူး ” ဆုိေသာစကားသည္ “ ေတြ႕ပု ” ျဖစ္လာ သည္။

            ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၄၃ ခုႏွစ္ ေရာက္မွသာလွ်င္ျမန္မာမ်ားႏွင့္ ပအုိ၀္းတုိ႕ေဆြ႕ဆံုၾကသည္မွ အက်ဳိးအေၾကာင္းစိစစ္ေမးျမန္းၿပီးလွ်င္ “သထံု” မည္ေသာ အမည္နာမကိုရရွိေလသည္။ျမန္မာမ်ားႏွင့္ပအုိ၀္းမ်ားေတြ႕ဆံုၾကသည္မွာ သကၠရာဇ္ ၁၁၄၃ ခုႏွစ္ထက္ ေစာဟန္တူသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာမင္းတုိ႕ ယုိးဒယား (ထုိင္း) ကိုခ်ီတက္တုိက္ခုိက္သည္တြင္ တစ္စတစ္စႏွိမ္နင္းၿပီး၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ယိုးဒယား ျပည္သို႕ သြားလာဆက္ဆံၾကသည္မွ အစျပဳ၍ေတာင္သူတုိ႕၏ အေၾကာင္းသည္ ေပၚလြင္လာၿပီး ၁၁၄၃ ခု၊ ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က် ေရာက္မွ “ သထံု ” ဟုအမည္ေပး၍ ပထမဦးစြာအသိအမွတ္ျပဳခံရသူသည္လည္း၊ “ ခြန္စံဦး ” အမည္ကိုခံယူေလသည္။ ခြန္မွာ “ မင္း ” ဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ခြန္စံဦးအမည္၏အဓိပၸာယ္သည္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သထံုမည္ေသာရပ္ကြက္နယ္ပယ္ကို စိုးစံျမန္းေသာမင္းဟူ၍ အဓိပၸာယ္ေပါက္ ေလသည္။

            ခြန္အုိးသည္ ထုိအခါ၌ သီေပါဘုရင္က ခန္႕အပ္ေသာၿမိဳ႕စားရာထူးကိုရရွိၿပီးျဖစ္သည္။ ခြန္အုိးသည္ ၁၈၉၆ ခု၊ ဇူလုိင္လ ၂၂ ရက္ေန႕ တြင္ အနိစၥေရာက္၍၊ ၎၏သားခြန္ေလာဆက္လက္၍ နယ္ကိုဖြားစားသည္။ ခြန္ေလာၿပီးေနာက္ ခြန္ေလာညီ ခြန္စိန္းဆက္ခံဖြားေစသည္။ ခြန္စိန္းသည္ စုန္းမမ်ားကိုသတ္ျဖတ္ၿပီး အိႏိၵယတုိင္းသားကုလားတုိ႕ကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းသည့္အတြက္ ၿမိဳ႕စားရာထူးမွ ႏုတ္ပယ္ျခင္းခံ ရၿပီး၊ ခြန္စိန္း၏သား၊ ခြန္ၾကည္က ၁၉၂၉ ခု၊ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႕တြင္ သထံုနယ္ကို ဆက္ခံေလသည္ ဟုေရးသားခဲ့ေပသည္။

            စ၀္ခြန္ၾကည္၏ မွတ္တမ္းအရမူ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ေအာက္ျမန္မာျပည္သထံုမွေန၍ ရွမ္းျပည္သုိ႕ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထုိင္လာခဲ့ ၾကသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ အေနာ္ရထာမင္းေစာတုိက္သျဖင့္၊ သထံု ျပည္ပ်က္ေသာအခါ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းသို႕ အေျခခ်ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ၾကၿပီး၊ သထံုကေလးေခၚ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည္ဟု ယူဆရန္ရွိေပသည္။

            သထံုကေလးေခၚ ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕တြင္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕၏ အႀကီးအကဲမ်ားဆယ္ႏွစ္ ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႕သည္ ပအုိ၀္းစစ္စစ္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ၎တုိ႕မွာ -

            (၁)        ခြန္ေမာင္ခ်ဳံ                      (၇)        ခြန္ကံုရ

            (၂)        ခြန္ေမာင္ျဖဴ                     (၈)        ခြန္အုိး

            (၃)        ခြန္ေမာင္သာ                    (၉)        ခြန္ေလာ

            (၄)        ခြန္ေမာင္ႏုိင္                     (၁၀)      ခြန္စိန္း

            (၅)        ခြန္ေမာင္ထုိင္                   (၁၁)      ခြန္ၾကည္

            (၆)        ခြန္ပထီ                           (၁၂)      ခြန္ျပာ တုိ႕ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ဤသို႕ယူဆေျပာဆုိၾကသည္။

            သထံုပ်က္စီးသြားေသာအခါ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ မႏူဟာမင္း၏ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ခြန္ေမာင္ႏုိင္ႏွင့္ ခြန္ေမာင္သာ ညီအစ္ကုိတုိ႕၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္တက္လာ၏။ ယခုအခါ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ား ရွမ္းျပည္နယ္သို႕ေရာက္ရွိခဲ့သည္မွ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၀ ေက်ာ္ေပၿပီ။ အစ္ကုိျဖစ္သူ ခြန္ေမာင္သာသည္ သကၠရာဇ္ ၄၂၀ တြင္ “ လြယ္ပြတ္ ” ရြာကိုတည္၏။ ခြန္ေမာင္သာသည္ သထံုျပည္မွ ယူလာသည့္ ေရတစ္မႈတ္ႏွင့္ ျပာတစ္ဆုပ္ကုိ လြယ္ပြတ္ရြာတြင္ ဌာပနာသည္ဟုဆုိ၏။

            ဆီဆုိင္ၿမိဳ႕မွာအႀကီးႏွင့္အငယ္ရွိ၏။ ယခုဆီဆုိင္ၿမိ႕မွာ ဆီဆုိင္ငယ္ျဖစ္၏။ ဆီဆုိင္ႀကီးမွာ ယခုဆီဆုိင္ၿမိဳ႕၏အေရွ႕ဘက္ ၂ မုိင္အကြာ တြင္ရွိ၏။ ဆီဆုိင္ႀကီကိုယခုအခါ “ ၀ါးေတာရြာ ” ဟုေခၚ၏။ ဆီဆိုင္ငယ္ “ (ယခုဆီဆုိင္ၿမိဳ႕)” ကို သကၠရာဇ္ ၄၅၈ ခုတြင္တည္၏။

            ဆီဆုိင္ဟုေခၚရျခင္းအေၾကာင္းမွာ -

            မဏိစည္သူမင္း တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရာတြင္ ဆီဆုိင္နယ္သို႕ေရာက္ရာ နမ္းကပ္ရြာတြင္ စခန္းခ်၏။ နမ္းကပ္ရြာတြင္ထူးဆန္းေသာ ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ရွိ၏။ ထုိၾကက္ဖတြန္လွ်င္ မုိးႀကီးရြာ၏။ မုိးခ်ဳန္း၏။ မုိးႀကိဳးပစ္၏။ ေလတုိက္၏။ ၾကက္ဖပိုင္ရွင္သည္ မိမိၾကက္ဖမွာ ထူးဆန္းလြန္းသျဖင့္ မဏိစည္သူမင္းကိုဆက္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေလွ်ာက္၏။

            မဏိစည္သူမင္းသည္ အေၾကာင္းစံုသိၿပီးေသာအခါ ထုိၾကက္ဖကို ဟင္းလ်ာအျဖစ္စီမံရန္ ေက်းကၽြန္တို႕အားေစလုိက္သည္။ ၾကက္္ဖ ၏ေျခေထာက္မွ အတက္ကိုမူသိမ္းထားေစ၏။ ေက်းကၽြန္တုိ႕သည္ ၾကက္ဖကိုသတ္ၿပီးေသာအခါ မဏိစည္သူမင္းသည္ ေက်းကၽြန္တုိ႕ၾကက္ဖ သတ္သည့္ေနရာကို သြားၾကည့္ေတာ္မူ၏။ ထုိေနရာသို႕ေရာက္ေသာအခါ ၾကက္ေမႊးႏုတ္ရာတြင္ ဆြတ္သည့္ေရေႏြးရွိေနေသးသည္။ မဏိစည္သူမင္းသည္ ထုိေရေႏြကို ေျမေပၚသို႕သြန္လုိက္ၿပီး “ ငါသြန္လုိက္ေသာေရပူသည္ ေရပူသာျပန္ထြက္ေစ ” ဟု အဓိဌာန္ျပဳ၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိေနရာတြင္ယေန႕တုိင္ ေရပူစမ္းရွိေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆုိစမွတ္ျပဳၾကသည္။

            မဏိစည္သူမင္းသည္ ေက်းကၽြန္တုိ႕ခ်က္ျပဳတ္ေပးသည့္ ၾကက္သားဟင္းလ်ာကို ေရပူစမ္းႏွင့္ တစ္မုိင္ခန္႕ေ၀းသည့္ေနရာတြင္ ပြဲေတာ္တည္ရာ ဟင္းခတ္ရာ၌ ဟင္းဖိတ္သြား၏။ ထုိေနရာကို ယေန႕တုိင္ “ ၀မ္ၾကတ္ ” ဟုေခၚသည္။ ဟင္းဖိတ္သည့္ေနရာဟု အဓိပၸာယ္ရ ၏။ ေက်းကၽြန္တုိ႕သည္ ၾကက္သားဟင္းထည့္သည့္ ပန္းကန္ကိုအေရွ႕ေတာင္ဘက္သို႕ လႊင့္ပစ္လုိက္၏။ ပန္းကန္ကြဲသြားရာ ထုိေနရာကို “၀မ္ တက္ရြာ” ဟုေခၚ၏။ ယခုအခါ ရြာမရွိေတာ့ေပ။

            မဏိစည္သူမင္းသည္ နမ္းကပ္ရြာတြင္ ေရႊတဂူဘုရားကိုတည္ထားေတာ္မူခဲ့၏။ အျပန္တြင္ ေရႊတဂူဘုရား၏အေရွ႕ေျမာက္တြင္ ထူးဆန္းသည့္ၾကက္ဖ၏ ေျခေထာက္ယူထားေသာ ၾကက္အတက္ကို ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ္မူသည္။ ထုိေနရာကို “ ဆန္းသိင္ ” ဟုေခၚ၏။ ၾကက္အ တက္ကိုခ်ိန္ၿပီးေနာက္ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္သုိ႕ တုိင္းခန္းလွည့္လည္လာရာ ေက်ာက္ႏွင့္တူသည့္ ၾကက္ဖ၏အတက္ကိုေသြးၾကည့္သည္။ ထုိေနရာကို “ဆီသိင္” ဟုေခၚ၏။။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ယခုဆီဆုိင္ၿမိဳ႕မွာ “ ဆီသိင္ ” မွေရြ႕ေလ်ာသည္ဟု သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားထံမွ မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါ သည္။

ေတာင္သူမွပအုိ၀္းသို႕

            ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕သည္ သထံုျပည္မွေန၍ ထြက္ခြာလာရာတြင္ ေတာင္အရပ္မွ ေျမာက္အရပ္သုိ႕ ထြက္ခြာလာျခင္းျဖစ္၍ အျခားတုိင္းရင္းသားမ်ားက ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕ကို “ေတာင္သူ” ပအုိ၀္းဘာသာစကားႏွင့္ “ေတာင္စု” အသံထြက္၏။ အဓိပၸာယ္မွာ ရုိးသားျခင္း၊ လူရိုးလူေျဖာင့္၊ ရုိးသားေျဖာင့္မွန္သူဟူ၍ျဖစ္သည္။ ယင္းကို ျမန္မာက “ ေတာင္သူ ” ဟု “ သ ” သံႏွင့္ အသံထြက္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ေတာင္သူယာခုတ္၊ ေတာင္သား၊ ေတာင္သူဆုိသည့္အဓိပၸာယ္မ်ဳိးျဖစ္လာသည္။ ပအုိ၀္းဘာသာႏွင့္ “ ပေပယုိ ေတာင္စုမွေတာင္စူ ” ဟုေျပာလုိက္သည့္အခါ “ ဒီေကာင္ေလး ရုိးမွရုိး ” ဟူေသာ အဓိပၸာယ္မ်ဳိးျဖင့္ ေရွးျမန္မာမ်ားက ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕ကို ေတာင္စူ (လူရုိး) ရုိးသားေျဖာင့္မတ္သူဟု ဆုိလုိေသာ္လည္း “သ” သံေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားေလသည္။

            ပအုိ၀္းတို္င္းရင္းသားတုိ႕သည္ မိမိတုိ႕ကိုယ္ကို ပအုိ၀္းဟုေခၚေ၀ၚၾကျခင္းမွာ ယခုမွသာမဟုတ္ဘဲ လူမ်ဳိးေပၚေပါက္လာစကတည္းက ေခၚဆုိခဲ့ၾကဟန္တူေပသည္။ ပအုိ၀္းဘာသာျဖင့္ေရးထားေသာ သု၀ဏၰပကာသနီက်မ္းတြင္ ပအုိ၀္းကို “ပအူ၊ ပအုိ၊ ေတာင္သူ ” ဟူ၍ေဖာ္ျပ ထားေလသည္။

            ဦးဘသန္း ျမန္မာရာဇ၀င္ (စာမ်က္ႏွာ ၂၃) တြင္ ဆာဂၽြန္ဂ်ာဒင္း၏ အလုိအရ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႕ ၿမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ရန္အတြက္ ရွိႏွင့္ၿပီး ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕ကိုႏွင္ထုတ္ရသည္။ သထံုၿမိဳ႕ကား ယခုအခါ ေတာင္သူလူမ်ဳိးတုိ႕၏ အခ်က္အခ်ာျဖစ္သည္။ သထံုေရႊစာရံဘုရားႀကီးသ မုိင္းတြင္ သထံု၌ေတာင္သူပအူလူမ်ဳိး မင္းမ်ားစုိးစံေၾကာင္းႏွင္ ့ဆုိသည္” ဟု ေရးသားေဖာ္ျပထား၏။

            မြန္ရာဇ၀င္ႏွင့္ေစတီေတာ္သမုိင္း ေပါင္းခ်ဳပ္တြင္ထည္း သထံုတြင္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကား ယခင္သု၀ဏၰဘုမၼိျပည္ ဘြဲ႕အမည္ မျဖစ္မီက ျပည္ေစာင့္နတ္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္ဟုရွိ၏။ တန္ခုိးဣဒၶိပါတ္ မႀကီးက်ယ္ေသး၊ သာမညသာရွိေသးသည္။ ေနာက္၎သု၀ဏၰ ဘုမၼိျပည္ /တည္ေထာင္ျဖစ္ပြား စည္ကားသာယာရွိၿပီးမွ ေရွးကထက္သာလြန္၍ျပည္ေစာင့္နတ္ၿမိဳ႕ေစာင့္နတ္ဟု ျပည္သူျပည္သားမြန္လူမ်ဳိး၊ ပအ လူမ်ဳိးတုိ႔ အလြန္လုိလား အားစုိက္ၾကကုန္၏ ဟုေဖာ္ျပထားေလသည္။

            သကၠရာဇ္ ၅၈၅ ခုႏွစ္ထုိး ေလးမ်က္ႏွာဘုရားေက်ာက္စာေခၚ မင္းနႏၲသူေက်ာက္စာ ေၾကာင္းေရ ၄၃ တြင္လည္း “ ပအုိ၀္း ” ဟူေသာ စကားကို ေတြ႕ရွိရ၏။ ဦးဘသန္းျမန္မာရာဇ၀င္ႏွင့္၊ မြန္ရာဇ၀င္ႏွင့္ေစတီေတာ္သမုိင္းေပါင္းခ်ဳပ္တြင္လည္း “ ပအူ၊ ပအုိ၊ ေတာင္သူ ” ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားကို ေရွးကပင္ “ ပအူ” ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ ပအုိ၀္ ” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚခဲ့ၾကေပ သည္။

            အခ်ဳိ႔ကလည္း ေတာင္သူဆိုသည္မွာ ေတာင္ယာလုပ္ကိုင္စားေသာက္သူကို ေခၚေၾကာင္းျဖင့္လည္း ဆိုၾကပါသည္၊ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ သုေတသီမ်ားက ေတာင္ေပၚတြင္ေနေသာ ကရင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၍ေတာင္သူဟုေခၚေၾကာင္းျဖင့္ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကသည္။ဥပမာအားျဖင့္ ကရင္နီ တို႔သည္ ကရင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေသာ္လည္း“ကယား”ဟု ေခၚသကဲ့သို႔ ေတာင္သူမွာလည္း ေတာင္ေပၚတြင္ေနေသာကရင္တစ္မ်ဳိးျဖစ္၍“ေတာင္သူ” ဟုေခၚေၾကာင္းျဖင့္ဆိုၾကသည္။

            အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားကလည္း ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမ်ားကို “ေတာင္သူ”ဟူ၍ ေခၚၾကေလသည္။ ေတာင္သူအေခၚအေ၀ၚႏွင့္ပတ္ သက္၍ ျမန္မာတို႔သည္ မိမိတို႔ထက္ေတာင္ဘက္က်ေသာ သထုံနယ္ကုန္းေျမျမင့္ ရွမ္းျပည္ဆီသို႔ တက္ခဲ့ၾကရာ“ေတာင္လူ”ဟု ေခၚရာမွကာလ ေရႊ႔ေလ်ာလာသည္ႏွင့္အမွ်“ေတာင္သူ”ဟူ၍ ေျပာင္းလဲလာသည္ဟုလည္း ဆိုၾကေပသည္။ သုေတသနသရုပ္ျပ အဘိဓာန္ကလည္းလူမ်ဳိးတစ္ရာ့တစ္ပါးတြင္ တစ္မ်ဳိးအပါအ၀င္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေန၏။ ဇမၺဴတံဆိပ္က်မ္းကလည္း ျမန္မာခုႏွစ္မ်ဳိးထဲတြင္ “သက္ႏွင့္ရခိုင္ႏိႈင္းၿပိဳင္ေတာင္သူ၊ ပ်ဴကမ္းယံလည္း”“ေတာင္သူ”လူမ်ဳိးဟူ၍ ေတြ႔ရ၏။ထို႔ေၾကာင့္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔ကို ပုဂံေခတ္ ကပင္“ပအူဟူ၍လည္းေကာင္း၊ေတာင္သူဟူ ၍လည္းေကာင္း၊ ပအို၀္ဟူ၍လည္းေကာင္း”ေခၚခဲ့ၾကေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။

            သတင္းေထာက္ခ်စ္လြင္၏“တို႔ျပည္ေထာင္စု”ေဆာင္းပါးတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအနက္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားကို အမွတ္စဥ္ ၂၂ တြင္“ပအို၀္(ေတာင္သူ)”ဟု ေဖာ္ျပထား၏။ စ၀္ခြန္ၾကည္၏မွတ္တမ္းအရလည္း ေအာက္ျမန္မာျပည္ သထုံပ်က္၍ ရွမ္းျပည္သို႔ေျပာင္း ေရႊ႔လာစဥ္ကပင္“ေတာင္သူ”ဟု ေခၚခဲ့ေၾကာင္း ထင္းရွား၏။ ေရွးစာေဟာင္းေပေဟာင္းတြင္လည္း “ေတာင္သူ”ဟုသာအေခၚမ်ားခဲ့ၾက၏။ စ၀္ခြန္ၾကည္၏ ရွမ္းျပည္နယ္အမွားေတာ္ပုံတြင္ “တလိုင္း၊ကရင္၊ ေတာင္သူ၊ ရခိုင္၊ခ်င္း၊ကခ်င္အစရွိသည့္ နယ္ပယ္လူမ်ဳိးမ်ားကို ” ဟုေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ သု၀ဏၰသွ်ံသူေဌးခန္းပ်ဳိ႔(စာ ၅-၆)တြင္ “ကုန္သည္တရုတ္။ လယ္လုပ္မေရာ၊ စေၾကာမႁပြမ္း၊ ဂၽြမ္းႏွင့္ေတာင္သူ၊လူကား တရိုး၊ သူျမတ္မ်ဳိးကား”ဟု ေတြ႔ရျပန္ေသး၏။ ေတာင္သူမွာပအို၀္းတိုင္းရင္းသားကိုပင္ဆိုလိုေပသည္။

            ဤသည္ကိုေထာက္လွ်င္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းကပင္ ျမန္မာျပည္တြင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအျဖစ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ယေန႔တိုင္ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ဘာသာစကားသီးျခားရွိေနေပသည္။ ယခုအခါ ေတာင္သူ ဟူေသာ အမည္ နာမတျဖည္းျဖည္းပေပ်ာက္ၿပီး “ပအို၀္း”ဟူ၍ အသိမ်ားၾကေလသည္။

            ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ၄င္းတို႔အား ေတာင္သူဟု ေခၚျခင္းထက္ ပအို၀္းဟုေခၚျခင္းကို ပို၍ႏွစ္သက္ၾကသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္-

(၁) ေတာင္သူဟူေသာ္ စကားမွာ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးသူဟု အဓိပၸာယ္၍ ေတာင္သူလယ္သမားႏွင့္ ေတာင္သူလူမ်ဳိးကုိ မေရာ ယွက္လိုျခင္း။

(၂) ပအို၀္းဘာသာစကားျဖင့္ မိမိလူမ်ဳိးအေခၚအေ၀ၚကို ပိုမိုႏွစ္ၿခိဳက္စြာအသုံးျပဳလိုျခင္း၊

(၃) ယခင္အခ်ိန္က ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားသည္ စာေပမတတ္၊ ဗဟုသုတေခါင္းပါးၿပီး ထုံထိုင္းရိုးအေသာသူဟု အယူရွိၾကသျဖင့္ ေတာင္ သူဟု ေခၚျခင္းကို မႏွစ္လိုျခင္းတို႔ျဖစ္ေလသည္၊ ထို႔ျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ထြန္းကားစဥ္က အလုပ္အေကၽြးျပဳရေသာ လူတန္း စားအျဖစ္သတ္မွတ္ခံရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

            အထက္ပါအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔သည္“ေတာင္သူ”မွ “ပအို၀္း”ဟူ၍ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲရန္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ တြင္ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားအဖြဲ႔မွ သထုံဦးလွေဖေခါင္းေဆာင္ေသာ ပအို၀္းလူထု ဆႏၵျပပြဲကို သထုံၿမိဳ႔ေမာ္ေက်ာ့ရပ္ ေရေက်ာ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းတြင္ က်င္းပခဲ့သည္။ ယင္းဆႏၵျပပြဲမွ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔ကို“ေတာင္သူ”ဟူ၍ ေခၚဆိုရာမွ “ပအို၀္း”ဟူ၍ ေျပာင္းလဲ ေခၚေ၀ၚရန္ဆုံး ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဤဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို သက္ဆိုင္ရာတို႔က အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ေလသည္။

            လြတ္လပ္ေရးရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔ကို အျခားတိုင္းရင္းသားမ်ားက တျဖည္းျဖည္းအသိမ်ားလာ၏ “ပအို၀္း ”  ဟူ၍ သိလာၾကေသာ္လည္း “ပအူ၊ပအို၊ပအို႔၊ပအို၀့္၊ပအို၀္း”စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေရးသား ေခၚေ၀ၚေနၾကေပသည္၊ သို႔ရာတြင္ “ပအို၀္း”ႏွင့္ “ပအိုး” အသံႏွစ္မ်ဳိး၏ၾကားအသံသည္ တိက်မွန္ကန္ဌာန္ကရိုဏ္း က်ေပသည္။ တိက်မွန္ကန္ေသခ်ာေသာ ပအို၀္းအေရးအသားမွာ မေရမရာမေသမခ်ာျဖစ္ေနေပေသး၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံ ပအို၀္းယဥ္ေက်းမႈျမွင္းတင္ေရး အဖြဲ႔က “ပအို၀္း” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကိုသာ ေရးသားေခၚေ၀ၚၾကရန္ အသိအမွတ္ျပဳ၍ သေဘာတူဆုံးျဖတ္ၾကေလသည္။ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားတို႔ကလည္း မိမိတို႔အား “ပအို၀္း”ဟု ေခၚေ၀ၚေရးသားျခင္းကိုသာ ႏွစ္သက္ၾကေလသည္။